De brief van Elizabeth (volledige versie)
Elizabeth Wathuti,
Kenia
Geachte voorzitter Sharma en voorzitter Shoukry,
U bent samen verantwoordelijk voor het begeleiden van de VN-klimaatonderhandelingen. We bevinden ons nu op een keerpunt in de geschiedenis. Klimaatverandering is een uitdaging die vraagt om moed, compassie en leiderschap. Toon dit tijdens de klimaatonderhandelingen. Alleen zo blijft de 1,5C-doelstelling uit het Klimaatakkoord van Parijs nog haalbaar.
Oorlog en pandemie versterken de schadelijke impact van klimaatverandering, juist voor gemeenschappen die toch al het hardst worden geraakt door de klimaatcrisis. Mensen die het minst hebben bijgedragen aan het ontstaan van de klimaatcrisis worden nu het zwaarst getroffen. We moeten achter deze mensen gaan staan en zo snel mogelijk financiering beschikbaar stellen via een klimaatschadefonds.
Dit jaar heb ik de ervaringen van deze gemeenschappen beter leren begrijpen. Onlangs bezocht ik Wajir County, wat ongeveer op een dag rijden ligt ten noordoosten van mijn huis in Nairobi, Kenia. Daar zag ik hoe verschillende crisissen elkaar kunnen versterken. De klimaatcrisis heeft een directe impact op de voedselcrisis; en beide crisissen veroorzaken lijden op het Afrikaanse continent. Vier achtereenvolgende mislukte regenseizoenen hebben geleid tot enorme water- en voedselonzekerheid in de regio. Ik heb met eigen ogen het onvoorstelbare leed gezien van de mensen in Wajir. De verhalen van de lokale bevolking zullen mij altijd bij blijven.
De meeste mensen in Wajir zijn afhankelijk van vee voor hun levensonderhoud, maar de dieren vallen nu massaal dood neer als gevolg van uitdroging en honger. Kinderen worden van school gehaald omdat hun families het schoolgeld niet meer kunnen betalen. Baby’s lopen achter in ontwikkeling omdat hun moeders onvoldoende melk produceren om ze te voeden. Door de meedogenloze droogte is de populatie van wilde dieren vrijwel compleet uitgeroeid. En natuurlijke ecosystemen raken volledig uitgeput. Ecosystemen die voor iedereen juist een levensbron zouden moeten zijn.
Maar het meeste word ik nog geraakt door het gevoel van hulpeloosheid – alleen hun geloof houdt de mensen nog overeind, terwijl ze God bidden om regen. De meeste inwoners van Wajir hebben geen idee dat beslissingen uit verre oorden hun situatie direct beinvloeden. Wat zouden ze doen als ze wisten dat de acties van anderen – uit rijke, noordelijke landen met hoge emissies – iets te maken hebben met de toestand waarin zij zich bevinden? Zouden ze God gewoon om regen blijven bidden, of zouden ze wat te zeggen hebben tegen wereldleiders en de grote bedrijven die bijdragen aan de klimaatcrisis?
Gemeenschappen die het meeste lijden onder de klimaatcrisis, zoals de mensen uit Wajir, zijn niet verantwoordelijk voor het ontstaan ervan. Toch voelen ze wel dagelijks de gevolgen en is het inmiddels te laat om zich aan de situatie te passen. De wereld kan hen niet aan hun lot overlaten.
Daarom is het van cruciaal belang dat er tijdens de COP27, de klimaattop die later dit jaar in Egypte plaatsvindt, een klimaatschadefonds komt. Hiermee kunnen de zwaarst getroffen gemeenschappen hun verliezen compenseren en worden ze weerbaarder tegen toekomstige schade. Want die schade gaat alleen maar toenemen.
Dit draait niet alleen om geld – want geld kan nooit vervangen wat de mensen uit Wajir al hebben verloren. Dit gaat om gerechtigheid. Het gaat om vertrouwen en om solidariteit. Want dat heeft de wereld nodig als we samen de klimaatcrisis willen oplossen.
Elizabeth Wathuti
