Libanon: opnieuw een leven opbouwen na de oorlog
De 66-dagen durende oorlog van Israël tegen Libanon dwong meer dan 1,5 miljoen mensen om hun huis te ontvluchten. 1,5 miljoen mensen die dringend eten, water, onderdak en zorg nodig hadden. Hoewel een aantal van hen kon terugkeren na het staakt-het-vuren dat op 27 november inging, ontdekten tienduizenden van hen dat hun huizen en gemeenschappen volledig verwoest zijn. Dit zijn hun verhalen.
“Ik ben alles in mijn huis verloren”
Hassan Ahmed Chamas verbouwt tabak op een klein stuk land naast zijn huis in Bouday. Hassan heeft drie zoons en vier dochters die in huizen wonen waar de zijne ooit stond. Nadat zijn vrouw een jaar geleden overleed, woonde hij daar alleen. Hij was niet thuis toen een luchtaanval zijn huis vernietigde. De explosie verwoestte zijn tabaksplanten en door de oorlog sloot de markt waar hij zijn oogst normaal verkocht. Ook raakte de grond naast zijn huis besmet, waardoor hij er geen inkomsten meer uit kon halen.
“Tijdens de oorlog verbleef ik twee dagen in Beirut en kwam toen terug. Ik wilde liever in mijn eigen huis sterven dan vernederd in een opvangkamp. Het was moeilijk om hier te blijven, maar beter thuis dan ergens anders. Ik ben alles in mijn huis verloren.”
Bouday is een plattelandsdorp in de Bekavallei. De inwoners leven grotendeels van agricultuur, bijvoorbeeld het verbouwen van tomaten, aardappelen en tabak. Bouday werd door 250 luchtaanvallen geraakt tijdens Israëls oorlog tegen Libanon, waarbij 60 huizen vernietigd werden en 120 huizen deels verwoest. De aanvallen tastten ook de water- en elektriciteitsvoorzieningen aan. Een groot deel van de boerenfamilies verloor hun land – zo’n 500,000 vierkante meter.
“De verwoesting raakte ons allemaal”
Amina woont met haar kinderen in een kamp voor Syrische vluchtelingen. Toen de Israëlische luchtaanvallen begonnen, vluchtte ze uit angst. “Er was veel verwoesting die ons allemaal raakte. Ik moest mijn kinderen naar een veilige plek krijgen. We liepen 11 uur lang, ’s nachts sliepen we in velden omdat het veiliger voelde. Er waren weinig opvangplekken, vooral voor Syriërs.”
Saad waarschuwt zijn dorpsgenoten voor gevaar
Saad Amhaz, die uit Sai’deh komt, werd gedwongen zijn huis te ontvluchten toen de Israëlische luchtaanvallen begonnen. Kort na het staakt-het-vuren keerde hij terug en trof een deels verwoest dorp aan. De landbouwgrond, de machines, elektriciteit en watervoorzieningen waren allemaal geraakt. Er ligt nog steeds niet-ontploft materiaal in de velden, dus plakt Saad overal posters om zijn dorpsgenoten te waarschuwen voor de gevaren.
Wat doet Oxfam in Libanon?
We werken al sinds 1993 in Libanon. Op dit moment ondersteunen we daar de de honderdduizenden Libanezen op hun weg naar herstel en wederopbouw. We delen essentiële hygiëneproducten uit, bijvoorbeeld menstruatieproducten, we zorgen voor schoon water en bouwen sanitaire faciliteiten. Ook zorgen we voor psychische steun en bescherming, vooral aan kwetsbare groepen.
Jouw donatie maakt ons werk mogelijk – zoals noodhulp in Gaza en Libanon én op andere plekken in de wereld waar mensen dringend hulp nodig hebben.
“Ik ben mijn broer, moeder en zoon verloren”
Ruba Chamas staat tussen de overblijfselen van het huis waar zij en haar familie 26 jaar lang woonden, tot een Israëlische luchtaanval het vernietigde. Ruba’s zwarte kleding laat zien dat zij in rouw is. Toen de aanvallen begonnen zochten ze een veilige plek, maar haar zoon bleef achter om voor zijn dieren te zorgen en het huis te beschermen. Hij werd gedood. Een nachtelijke aanval liet een krater achter waar ooit de huiskamer was.
“Nadat het was begonnen, werd heel snel duidelijk dat het hier niet veilig was. We hebben hier 26 jaar gewoond. Er was geen enkele waarschuwing voordat het huis werd geraakt. We zijn alles verloren, het gaat ons meer dan een ton kosten om te herbouwen.
Ik ben mijn broer verloren, mijn moeder en mijn zoon. Hij was pas 24 en was net klaar met de universiteit. Hij bleef omdat hij het huis wilde beschermen, en zijn kippen.”
“Bijna de hele buurt is geraakt”
Hussein Amhaz, een boer in Sai’deh, verloor zijn landbouwwerktuigen en zadenopslag nadat een explosie het huis van zijn buurman met de grond gelijk maakte. Ook zijn watertank, elektriciteitsnetwerk en oogst raakten verwoest. Het verlies van zijn oogst alleen staat gelijk aan zo’n 15.000 dollar. Hussein en zijn familie woonden 64 dagen in een hotel tijdens de oorlog omdat er geen andere opties waren.
“Bijna de hele buurt is geraakt. De aanval kwam ’s nachts. Het kostte drie hele dagen om de rotsen en stenen op te ruimen die op ons land terecht waren gekomen na de explosie. Nu de oorlog voorbij is hebben we brandstof nodig voor warmte, geld om te kunnen opbouwen en materialen om ons werk te kunnen doen.”
Sai’deh is een plattelandsdorp in de Bekavallei. De meeste inwoners verdienen hun geld met het verbouwen van onder meer tomaten, aardappelen en tabak. De 17 luchtaanvallen verwoestten 10 huizen, nog eens 30 huizen werden deels vernietigd.
De Israëlische aanvallen kwamen voor de meeste mensen onverwacht. Voor de gezinnen die wel een evacuatiebevel kregen, gold dat ze maar een paar minuten tot een paar uur de tijd hadden om te vluchten. Zo’n 80% van de inwoners moest gedwongen vluchten naar onder meer Tripoli, Beirut of het buitenland.
