Jij kunt mijn lot veranderen

Door Amal, Moria hotspot, Lesbos, Griekenland

De lente verwarmt ons hart en lichaam. Maar Moria, het vluchtelingenkamp op Lesbos waar ik terecht kwam na mijn aankomst in Europa, is koud en voelt als een gevangenis. Ik zit nu al zeven maanden op Lesbos en kan maar op één ding aan: ik zal hier nog lang blijven. Ik heb asiel aangevraagd in Europa, maar de volgende hoorzitting voor mijn zaak is pas over 18 maanden.

Ik wil alle Europese politici uitnodigen om ons te bezoeken. Dat ze zelf onze honger en ontbering kunnen zien. Dat ze begrijpen hoe het voelt dat jouw lot in de handen van een ander ligt. Maar als ons lot, in jouw handen ligt dan betekent dat je die ook kunt verbeteren: een humaner migratiebeleid kan ons helpen, beschermen en de ondersteuning geven die we verdienen. #OpenTheIslands: het is hard nodig.

De EU-Turkije deal

Mijn verhaal is hetzelfde als die van miljoenen vluchtelingen uit Syrië en andere landen. Conflict en vervolging heeft onze families uit elkaar gedreven, onze spullen ontnomen en onze prachtige steden onherkenbaar gemaakt. We zijn gevlucht om te overleven en toen we eindelijk veilig waren in Griekenland, werden we gestopt. We moesten wachten werd ons verteld, onder inhumane omstandigheden. ‘Wachten’ is ons leven geworden. Onze toekomst glipt weg, terwijl we wachten tot onze zaak wordt gehoord.

Ik ben – we zijn allemaal – gevangen op Lesbos sinds de EU een deal heeft gesloten met Turkije, twee jaar geleden in maart 2016. Sinds de deal in werking ging, dwingt Griekenland asielzoekers om op het eiland te blijven in plaats van asiel te vragen op het vasteland of elders in Europa.

Dit beleid heeft maar een doel: om asielaanvragen in Europa te stoppen. Maar de Europese leiders zijn schijnbaar vergeten dat we mensen zijn. Ze negeren dat een handjevol wc’s niet gedeeld kan worden door de duizenden mensen die leven in de overvolle kampen. Dat vrouwen en kinderen risico lopen op seksueel geweld, misbruik en intimidatie nu ze gedwongen in tenten leven.

Lesbos, waar Moria zich bevind, is een prachtig Grieks eiland. Maar het kamp is een hel.

Vluchteling zijn is geen keuze

Elke dag droom ik dat ik naar huis terugkeer. Maar mijn thuis is een ruïne. Als ik denk aan thuis, dan denk ik aan mijn dagelijkse routine. ’s Morgens ging ik naar mijn werk in het ziekenhuis, ’s middags gaf ik Engelse les. Ik denk aan de picknicks in het park in het weekend met mijn familie. Of mijn wandelingen door Damascus met mijn vrienden. Ik was geboren en getogen in Damascus; het was een prachtige plek. Maar het zijn nu alleen herinneringen.

Vluchteling zijn is geen keuze. Ik zit vast op Lesbos omdat Syrië onveilig is. De jarenlange gevechten hebben me geen andere keuze gegeven: ik moet hier zijn zodat ik kan blijven leven.